‘Dit is de leukste baan die ik tot nu heb gehad’

Armand Winthagen (50) is coördinator bij een van de Centra voor leven met en na kanker. 

‘Ik ben van oorsprong verpleegkundige en wilde altijd al oncologieverpleegkundige worden, maar het kwam er nooit van. Toen er een betaalde functie als coördinator voorbijkwam bij een Centrum voor leven met en na kanker wist ik: de cirkel is rond.’

Fluitend naar werk

Armand gaat na 4 jaar dan ook nog altijd ‘fluitend’ naar z’n werk. ‘Dit is de leukste baan die ik tot nu toe heb gehad. In de eerste plaats ben je bezig met een prachtige missie: iedereen in de regio geraakt door kanker psychosociale ondersteuning aanbieden, bijdragend aan een optimale kwaliteit van leven. En daar moet je dan iets moois van maken met vrijwilligers die hier écht willen zijn. Wie wil dat nou niet?’

Al moet je volgens de bevlogen coördinator wel echt een duizendpoot zijn. ‘Hier ben ik zowel hoofd technische dienst, personeelszaken, financiën als hoofd communicatie. Geen dag is hetzelfde. Dat zeg je bij meer beroepen, maar hier is geen uur hetzelfde. Hier liggen steeds nieuwe uitdagingen. Maar dat vind ik juist mooi.’

Interne en externe uitdagingen

Armand heeft zowel met externe als interne ‘uitdagingen’ te maken. ‘Het interne proces is de inhoud bewaken en het aansturen van vrijwilligers. Het leuke aan met vrijwilligers werken is dat zij dit echt vanuit een intrinsieke motivatie doen. Ze halen geen motivatie uit een loonstrook en daarom is het belangrijk dat ze op een andere manier de waardering krijgen die ze verdienen. Ik heb echt moeten leren daar mee om te gaan.’

Armand vervolgt: ‘En bij het externe proces is het kijken of je nieuwe sponsoren of partners kunt vinden voor activiteiten en projecten. De boer op gaan en kijken wat je bij de mensen los kunt peuteren: hoe kunnen we samen het leven van de mensen geraakt door kanker ietsjes beter maken? We moeten het samen doen. En met samen bedoel ik: collega’s van andere centra, de thuiszorg, het lokale ziekenhuis enzovoorts.’

Samen

Armand glundert dan ook als hij beseft waar ze met de IPSO centra vandaan komen en waar ze heen gaan. ‘Zowel in ons centrum als landelijk komen we stapje voor stapje verder in de juiste richting. Dit doen we samen, met de vrijwilligers, andere centra, ziekenhuizen. Want kanker heb je samen. En samen met ons kunnen de gasten het straks weer alleen.’