Jaap Boer en Christa Jongkind / Oprichters Centrum voor leven met en na kanker
Elk IPSO centrum heeft een bijzonder verhaal en is opgericht vanuit het hart. Zo ook Sigrid’s Garden in Emmen. Nadat Sigrid op 27-jarige leeftijd overleed aan kanker besloten haar ouders Jaap Boer en Christa Jongkind een IPSO centrum op te richten: ‘Om met je eigen ervaring een ander te kunnen bijstaan, troosten en helpen, is ontzettend waardevol’.
Toen Sigrid ziek was miste zij lotgenoten. Ze wilde graag haar ervaringen delen met leeftijdsgenoten. ‘In Z.O. Drenthe was daarvoor geen mogelijkheid’, vertelt Christa. ‘In het UMC Groningen ontmoette Sigrid een leeftijdsgenoot waar ze heel veel steun aan had. Wij zagen hoe waardevol dit voor haar was en hoe dit haar sterkte.’
Ervaringsdeskundigen
Op 20 juni 2008 overleed Sigrid aan kanker. ‘In de weken voor haar dood troostte en ving ze iedereen op. Ze was bang om vergeten te worden. Om te zorgen dat dit niet zou gebeuren en haar zorgzame eigenschappen door te geven, besloten wij een Centrum voor leven met en na kanker te starten. Zelf kreeg ik ook drie maal de diagnose kanker. Ik kan me dus goed in patiënten en naasten verplaatsen. Met een half woord begrijp ik de gast. Dit geldt ook voor onze gastvrouwen. Enkelen van hen zijn ook geraakt door kanker.’
Late gevolgen
Christa weet als geen ander dat je late gevolgen van kanker aan de buitenkant niet ziet. ‘In het Centrum voor leven met en na kanker vinden wij niks gek. Jaren nadat je schoon verklaard bent nog in huilen uitbarsten is heel gewoon. Je kunt er goed uitzien met make-up en leuke kleding, maar je van binnen nog steeds rot voelen. De scherpe randjes worden minder, maar gaan nooit weg. Mensen in je omgeving roepen: “wees positief, kijk naar wat je hebt”, maar de schaduw die over mijn leven viel na de diagnose, het verlies van mijn kind, begrijpen veel mensen niet. Dit was ook de reden dat familieleden en/of vrienden afhaken’.
Houvast
Daarom vindt Christa het zo belangrijk dat men altijd terecht kan bij het IPSO centrum. ‘Sigrid’s Garden is de schakel tussen het medische traject en weer terugkeren in de maatschappij. Het psychische deel begint pas na de behandelingen. Daarvóór word je totaal geleefd. In een IPSO centrum kun je dat op een rijtje krijgen. Door lotgenoten te ontmoeten, je verhaal te delen, ontspanningsactiviteiten om even uit het traject en problemen te stappen, lezingen, gesprekken met gastvrouwen. Er is zoveel voorhanden om het psychische deel aan te pakken. Dit geeft houvast in een tijd waarin je zweeft en zoekt. Een punt van herkenning en erkenning.’
Ambities
Ondanks de tevreden gasten, heeft het team zeker nog veel ambities voor het Centrum voor leven met en na kanker. Denk aan uitbreiding van de Wellness, kinderactiviteiten (her)opstarten, de kookclub uitbreiden, vaker open, regelmatig een galerie/tentoonstelling organiseren waar stukken van de schildersgroep bewonderd of gekocht kunnen worden, een mannenavond en ga zo maar door.
Dankbaar
‘Het is ontzettend fijn om de wens van mijn kind om niet vergeten te worden te mogen vervullen en al haar mooie eigenschappen door te geven. Het werk achter de schermen voor het Centrum voor leven met en na kanker maakte mij gelukkig. Het was, nu ik zelf met late gevolgen van de behandelingen kamp, zo fijn om zinvol bezig zijn. Iets dat, qua gezondheid, heel goed te doen was vanuit mijn huis. Zo kon ik de liefde van Sigrid doorgeven. Daar blijf ik dankbaar voor en trots op!’
Meer informatie op: www.sigrids-garden.nl
De IPSO centra zijn opgericht vanuit het hart. Bijvoorbeeld omdat men zelf geconfronteerd werd met kanker en een plek miste om te reflecteren en even te ontsnappen aan de medische molen. Zo nam Lily Nieuwenhuizen in 2007 het initiatief om het Centrum voor leven met en na kanker in Nieuw-Vennep op te richten. In dit […]
De 4500 vrijwilligers zijn het goud van de IPSO-huizen. De ondersteuning die zij bieden komt recht uit het hart en heeft voor henzelf ook betekenis.
Een veelgehoord misverstand over het Centrum voor leven met en na kanker is dat het vooral heel verdrietig en zwaar op de hand is. Niets is minder waar.
Toen Ayten in 2009 de diagnose borstkanker kreeg heeft ze een hele lange weg moeten gaan om een luisterend oor te vinden. Het ziekenhuis had geen tijd, in haar omgeving was praten over ziek zijn taboe. Nu is ze vrijwilliger bij Anna’s huis.
In 2019 betrof 65% van de nieuwe kankergevallen mensen met een leeftijd van 65 jaar of ouder. Veel van de gasten van de IPSO centra vallen ook in deze leeftijdscategorie. Zo ook Bep Kalse (74). In 2015 kreeg zij de diagnose borstkanker. Bep: ‘Het IPSO centrum hielp mij de eenzaamheid te doorbreken’.
Bernardien is getrouwd met Hans die prostaatkanker heeft. ‘Hans heeft ontzettend veel steun aan het lotgenotencontact bij het Centrum voor leven met en na kanker. Als hij thuiskomt dan straalt hij. Dat geeft mij lucht, want dan hoef ik niet op te boksen tegen een man die wat somber is, want dat kan best zwaar zijn.’
Bidjai Rangoe en zijn partner Lilian Bakas zijn beiden geboren in Suriname, maar opgegroeid in Nederland. Zo’n twee jaar geleden kreeg Bidjai de diagnose kanker. Bidjai en Lilian vertellen hoe het is om te leven met kanker in de Surinaams-Hindoestaanse cultuur. ‘Er rust een taboe op praten over kanker.’ Bidjai (58) kreeg ongeveer twee jaar […]
Bram stond volop in het leven toen hij op zijn werk onwel werd. De oorzaak bleek een agressieve hersentumor. Na een intensief behandeltraject was de tumor geslonken. Maar helaas is de tumor weer gaan groeien en zijn ze weer gestart met een nieuwe behandeling. ‘In het centrum leerde ik om over mijn kanker te praten’.
Cynthia en Cecilia leerden elkaar kennen in centrum Scarabee in Leiden. Sindsdien delen ze heel veel met elkaar en dat helpt hen enorm.
In het ziekenhuis leveren we veel technische, hoogwaardige zorg. Maar als de behandelingen voorbij zijn vallen patiënten in een soort gat.
Drieënhalf jaar geleden werd het leven van Dennis en zijn twee dochters Imke (10) en Jente (5) totaal veranderd door de diagnose kanker van hun vrouw en moeder Maaike. De wereld van het jonge gezin stond op zijn kop. IPSO centrum Pisa heeft ze enorm geholpen.
In 2014 zeiden de artsen: “We kunnen u niet meer beter maken”. Ik had een groot gezwel in mijn nier en later ook uitzaaiingen in mijn longen.
‘Door de toenemende complexiteit in de oncologische zorg en het zo efficiënt mogelijk houden van de ziekenhuiszorg, komt de zachte kant soms onder druk te staan. Als iemand aan het eind van het consult in huilen uitbarst, zit de volgende patiënt al te wachten. Hierdoor kunnen artsen vaak niet de tijd en aandacht nemen die […]
Gerbera geeft sinds een paar maanden op vrijwillige basis yogalessen bij het IPSO centrum in haar buurt.
‘De gezondheidszorg gaat in kwantitatieve en kwalitatieve zin tekort schieten als je bedenkt dat mensen steeds ouder worden. Want hoe ouder, hoe meer kankerzorg. Maar ook hoe meer multiproblematiek. Er hebben dus steeds meer mensen zorg nodig, maar de capaciteit van het ziekenhuis neemt niet toe en ook de behandelingen worden steeds duurder. Wij zien […]
‘Psychosociale zorg is onmisbaar. Na de diagnose komt de patiënt in een traject met intensief ziekenhuisbezoek en zit volledig in de doe-modus. In deze fase merk je dat mensen hun gevoel tijdelijk kunnen parkeren om alles te doorstaan. Als dit achter de rug is, gebeurt het niet zelden dat patiënten in een zwart gat belanden. […]
De gevolgen van mijn ziek zijn, gaan nooit helemaal weg. Wat mij veel geholpen heeft bij het weer op de rit krijgen van mijn leven? De bezoeken aan centrum Huis aan het Water.
Ik was op zoek naar mensen van mijn leeftijd die net als ik niet meer beter worden en een gezin hebben met puberdochters. Ik kwam terecht bij het Centrum voor leven met en na kanker in Zwolle. Het voelde als een warm bad. De mensen die er werken zijn opgeleid om goede gesprekken te voeren. We praten over ziek zijn en hoe je dat combineert met een gezin. Ook krijg ik goede adviezen over wat ik kan doen om actief en fit te blijven.
Mieke is al 13 jaar vrijwilliger bij het centrum in Almere en is naast gastvrouw begeleider van de activiteiten Crea en Mandala.
Een hersentumor veranderde het leven van Mirjam (51) van de een op andere dag. Maar niet alleen dat van haar. Ook op haar man en dochter had het een enorme impact. ‘Je bent nooit de enige met kanker. Vanaf de diagnose had mijn hele gezin het.’
Toen Monique 8 jaar geleden de diagnose borstkanker kreeg, was ze heel stellig: ‘de arts vertelde dat ik hier niet dood aan zou gaan dus wilde ik geen nare emoties toelaten.
Fred en Hilde Lindhout besloten hun pensioen zinvol te besteden en begonnen in 2002 met de voorbereidingen voor het oprichten van een centrum voor mensen die leven met en na kanker. ‘We vonden dat mensen die met kanker geconfronteerd worden een plek moesten krijgen waar ze begrepen worden en bij wijze van spreken 20x hun verhaal mogen vertellen.’
Petra is vrijwilliger bij het Toon Hermans Huis Amersfoort, maar tegelijkertijd vrijwilliger bij Stichting Droomdag. Hoe combineert zij deze twee vrijwilligersbanen?
Het gaat net te ver om te zeggen dat de mensen van het centrum familie zijn, maar het komt dicht in de buurt. Het warme bad dat ik daar voelde heeft me zo goed gedaan.
10 jaar geleden stapte Roelie de Weerd (80) als gastvrouw binnen bij het Toon Hermans Huis in Amersfoort. Nog altijd zet ze zich met plezier in voor het Centrum voor leven met en na kanker. ‘Door mijn eigen ervaring als nabestaande begrijp ik wat de gasten meemaken.’
Het Oncologie Centrum van het Bravis ziekenhuis (Roosendaal) en de bij IPSO aangesloten centra De Rose-Linde (Roosendaal) en Het Getij (Bergen op Zoom) .
Het Erasmus MC Kanker Instituut vindt het belangrijk om gedurende een ziekteproces, en daarna, alle vragen die er leven na de diagnose kanker beantwoord te krijgen.
Een mooi voorbeeld is de samenwerking tussen Isala en het bij IPSO aangesloten Nazorgcentrum IntermeZZo in Zwolle.
Er wordt op steeds grotere schaal samengewerkt tussen ziekenhuizen en IPSO inloophuizen. Zo ook tussen Noordwest Ziekenhuisgroep en Centrum voor leven met en na kanker ’t Praethuys.
Vanaf de ontwikkeling van het Oncologiecentrum is Adamas Centrum voor leven met en na kanker betrokken geweest bij de invulling van de psychosociale ondersteuning van patiënten en naasten.
‘Een ongeneeslijke ziekte zoals kanker en de medische behandeling kan het leven ingrijpend verstoren. In het ziekenhuis ligt de focus veelal op het somatische vlak. Deels is dit terecht want mensen met kanker hebben pijn of benauwdheid. Maar we weten ook uit de vele studies dat de klachten die mensen kunnen hebben vaak heel erg […]
Bij het Centrum voor leven met en na kanker ontdekte Theo van Kaam (76) tussen de vrouwelijke medegasten zijn passie en talent voor schilderen. Wekelijks maakt hij er het ene naar het andere kunstwerk. ‘Door dit te doen, kan ik me goed ontspannen en vergeet ik de minder prettige dingen.’
Wilma kreeg tot 3 keer toe kanker. Eerst borstkanker in 2017 en toen blaaskanker in 2018 en 2019. Toen begin dit jaar opnieuw borstkanker werd vermoed, wist ze: ik heb psychologische hulp nodig. En die hulp vond ze bij het Centrum voor leven met en na kanker.
Yvonne van Biezen (53) is gastvrouw bij Adamas Centrum voor leven met en na kanker. Een dagdeel in de week biedt ze een luisterend oor, tijd en aandacht aan de gasten. “Ik haal ontzettend veel voldoening uit het echte contact met de gasten.”
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief en ontvang regelmatig het laatste nieuws.