Roelie de Weerd / Gastvrouw Centrum voor leven met en na kanker
10 jaar geleden stapte Roelie de Weerd (80) als gastvrouw binnen bij het Toon Hermans Huis in Amersfoort. Nog altijd zet ze zich met plezier in voor het Centrum voor leven met en na kanker. ‘Door mijn eigen ervaring als nabestaande begrijp ik wat de gasten meemaken.’
Roelie de Weerd (80) verloor haar man ruim 10 jaar geleden aan de gevolgen van kanker. Tot dat moment wist ze nog niet van het bestaan van het IPSO centrum. ‘Ik heb na mijn pensioen altijd vrijwilligerswerk gedaan. Toen mijn man ziek werd, was ik druk met mantelzorg. Nadat hij overleed, wilde ik weer onder de mensen komen en kwam ik via Vrijwilligerswerk Stichting Ravelijn terecht bij het Toon Hermans Huis in Amersfoort.’
‘Zou je niet wat leukers verzinnen, mam?’
Haar kinderen fronsten even met hun wenkbrauwen toen ze hoorden dat ze vrijwilliger werd bij een centrum dat zich inzet voor het leven met en na kanker. ‘Zou je niet wat leukers verzinnen, mam?, zeiden ze. Maar ik voel me hier als in een warm bad.’
Ze noemt haar rol als gastvrouw een ‘win-win situatie’. ‘Ik zit hier met gastvrouwen en -heren die allemaal iets met kanker te maken hebben gehad. Er is een bepaalde verbondenheid onder de collega’s en ik zie sommigen zelfs buiten het centrum om.’
‘Toen mijn man ziek was, werd er altijd gevraagd hoe het met hém ging’ – Roelie de Weerd
Je verhaal kwijt kunnen
Roelie kan zich als gastvrouw goed inleven in de naasten en nabestaanden. ‘Door mijn eigen ervaring als nabestaande begrijp ik wat ze meemaken. Toen mijn man ziek was, werd er altijd gevraagd hoe het met hém ging. Op een gegeven moment dacht ik: wanneer wordt er eens gevraagd hoe het met mij gaat? Het is belangrijk dat er omgekeken wordt naar de naasten en nabestaanden. Zij moeten ook hun verhaal kwijt kunnen.’
Het van je af schrijven
Een mooi voorbeeld dat Roelie te binnen schiet in 10 jaar tijd als gastvrouw is een gesprek met een gast die als nabestaande steun zocht in het centrum. ‘Ze had geen contact meer met haar ouders, had geen kinderen en nu was haar man overleden aan kanker. Ze was boos op haar man, omdat hij ertussenuit was geknepen terwijl ze nog zoveel tegen hem wilde zeggen en ze nog zoveel kwijt wilde.’ Roelie vervolgt: ‘Nadat ik haar liet uitrazen, adviseerde ik haar eens een brief naar hem te schrijven. Ze keek me aan alsof ik gek was geworden. Maar maanden later vertelde ze me dat het schrijven zo heerlijk opluchtte en ze bedankte me. Dat vond ik zo fijn om te horen… Je kan eigenlijk niet met eigen ervaringen aankomen, maar in dit geval kon ik het gewoon niet laten.’
‘Je zal het niet geloven, maar er wordt hier ook best gelachen’ – Roelie de Weerd
Schrijven werkte namelijk ook therapeutisch voor Roelie na het verlies van haar man. ‘Ik schreef hem regelmatig brieven. Je hoeft dan niet op je woorden te letten en kan alles er gewoon uitknallen. Op een gegeven moment keek ik in mijn documenten en zag ik dat ik al een half jaar niet had geschreven. Ik had er blijkbaar geen behoefte meer aan. Toen dacht ik: het is tijd voor een afscheidsbrief. Ik schreef ‘m voor de laatste keer en zei dat ik al zoveel brieven geschreven had en maar geen reactie terug kreeg, dat ik er maar mee stopte, haha.’ Humor helpt bij de verwerking en voor humor is ook plek in het IPSO centrum. ‘Je zal het niet geloven, maar er wordt hier ook best gelachen.’ Roelie besluit: ‘Maar je hoeft hier niks, voel je vrij om binnen te lopen. De koffie staat klaar.’
De IPSO centra zijn opgericht vanuit het hart. Bijvoorbeeld omdat men zelf geconfronteerd werd met kanker en een plek miste om te reflecteren en even te ontsnappen aan de medische molen. Zo nam Lily Nieuwenhuizen in 2007 het initiatief om het Centrum voor leven met en na kanker in Nieuw-Vennep op te richten. In dit […]
De 4500 vrijwilligers zijn het goud van de IPSO-huizen. De ondersteuning die zij bieden komt recht uit het hart en heeft voor henzelf ook betekenis.
Een veelgehoord misverstand over het Centrum voor leven met en na kanker is dat het vooral heel verdrietig en zwaar op de hand is. Niets is minder waar.
Toen Ayten in 2009 de diagnose borstkanker kreeg heeft ze een hele lange weg moeten gaan om een luisterend oor te vinden. Het ziekenhuis had geen tijd, in haar omgeving was praten over ziek zijn taboe. Nu is ze vrijwilliger bij Anna’s huis.
In 2019 betrof 65% van de nieuwe kankergevallen mensen met een leeftijd van 65 jaar of ouder. Veel van de gasten van de IPSO centra vallen ook in deze leeftijdscategorie. Zo ook Bep Kalse (74). In 2015 kreeg zij de diagnose borstkanker. Bep: ‘Het IPSO centrum hielp mij de eenzaamheid te doorbreken’.
Bernardien is getrouwd met Hans die prostaatkanker heeft. ‘Hans heeft ontzettend veel steun aan het lotgenotencontact bij het Centrum voor leven met en na kanker. Als hij thuiskomt dan straalt hij. Dat geeft mij lucht, want dan hoef ik niet op te boksen tegen een man die wat somber is, want dat kan best zwaar zijn.’
Bidjai Rangoe en zijn partner Lilian Bakas zijn beiden geboren in Suriname, maar opgegroeid in Nederland. Zo’n twee jaar geleden kreeg Bidjai de diagnose kanker. Bidjai en Lilian vertellen hoe het is om te leven met kanker in de Surinaams-Hindoestaanse cultuur. ‘Er rust een taboe op praten over kanker.’ Bidjai (58) kreeg ongeveer twee jaar […]
Bram stond volop in het leven toen hij op zijn werk onwel werd. De oorzaak bleek een agressieve hersentumor. Na een intensief behandeltraject was de tumor geslonken. Maar helaas is de tumor weer gaan groeien en zijn ze weer gestart met een nieuwe behandeling. ‘In het centrum leerde ik om over mijn kanker te praten’.
Cynthia en Cecilia leerden elkaar kennen in centrum Scarabee in Leiden. Sindsdien delen ze heel veel met elkaar en dat helpt hen enorm.
In het ziekenhuis leveren we veel technische, hoogwaardige zorg. Maar als de behandelingen voorbij zijn vallen patiënten in een soort gat.
Drieënhalf jaar geleden werd het leven van Dennis en zijn twee dochters Imke (10) en Jente (5) totaal veranderd door de diagnose kanker van hun vrouw en moeder Maaike. De wereld van het jonge gezin stond op zijn kop. IPSO centrum Pisa heeft ze enorm geholpen.
In 2014 zeiden de artsen: “We kunnen u niet meer beter maken”. Ik had een groot gezwel in mijn nier en later ook uitzaaiingen in mijn longen.
‘Door de toenemende complexiteit in de oncologische zorg en het zo efficiënt mogelijk houden van de ziekenhuiszorg, komt de zachte kant soms onder druk te staan. Als iemand aan het eind van het consult in huilen uitbarst, zit de volgende patiënt al te wachten. Hierdoor kunnen artsen vaak niet de tijd en aandacht nemen die […]
Gerbera geeft sinds een paar maanden op vrijwillige basis yogalessen bij het IPSO centrum in haar buurt.
‘De gezondheidszorg gaat in kwantitatieve en kwalitatieve zin tekort schieten als je bedenkt dat mensen steeds ouder worden. Want hoe ouder, hoe meer kankerzorg. Maar ook hoe meer multiproblematiek. Er hebben dus steeds meer mensen zorg nodig, maar de capaciteit van het ziekenhuis neemt niet toe en ook de behandelingen worden steeds duurder. Wij zien […]
‘Psychosociale zorg is onmisbaar. Na de diagnose komt de patiënt in een traject met intensief ziekenhuisbezoek en zit volledig in de doe-modus. In deze fase merk je dat mensen hun gevoel tijdelijk kunnen parkeren om alles te doorstaan. Als dit achter de rug is, gebeurt het niet zelden dat patiënten in een zwart gat belanden. […]
De gevolgen van mijn ziek zijn, gaan nooit helemaal weg. Wat mij veel geholpen heeft bij het weer op de rit krijgen van mijn leven? De bezoeken aan centrum Huis aan het Water.
Ik was op zoek naar mensen van mijn leeftijd die net als ik niet meer beter worden en een gezin hebben met puberdochters. Ik kwam terecht bij het Centrum voor leven met en na kanker in Zwolle. Het voelde als een warm bad. De mensen die er werken zijn opgeleid om goede gesprekken te voeren. We praten over ziek zijn en hoe je dat combineert met een gezin. Ook krijg ik goede adviezen over wat ik kan doen om actief en fit te blijven.
Mieke is al 13 jaar vrijwilliger bij het centrum in Almere en is naast gastvrouw begeleider van de activiteiten Crea en Mandala.
Een hersentumor veranderde het leven van Mirjam (51) van de een op andere dag. Maar niet alleen dat van haar. Ook op haar man en dochter had het een enorme impact. ‘Je bent nooit de enige met kanker. Vanaf de diagnose had mijn hele gezin het.’
Toen Monique 8 jaar geleden de diagnose borstkanker kreeg, was ze heel stellig: ‘de arts vertelde dat ik hier niet dood aan zou gaan dus wilde ik geen nare emoties toelaten.
Fred en Hilde Lindhout besloten hun pensioen zinvol te besteden en begonnen in 2002 met de voorbereidingen voor het oprichten van een centrum voor mensen die leven met en na kanker. ‘We vonden dat mensen die met kanker geconfronteerd worden een plek moesten krijgen waar ze begrepen worden en bij wijze van spreken 20x hun verhaal mogen vertellen.’
Elk IPSO centrum heeft een bijzonder verhaal en is opgericht vanuit het hart. Zo ook Sigrid’s Garden in Emmen. Nadat Sigrid op 27-jarige leeftijd overleed aan kanker besloten haar ouders Jaap Boer en Christa Jongkind een IPSO centrum op te richten.
Petra is vrijwilliger bij het Toon Hermans Huis Amersfoort, maar tegelijkertijd vrijwilliger bij Stichting Droomdag. Hoe combineert zij deze twee vrijwilligersbanen?
Het gaat net te ver om te zeggen dat de mensen van het centrum familie zijn, maar het komt dicht in de buurt. Het warme bad dat ik daar voelde heeft me zo goed gedaan.
Het Oncologie Centrum van het Bravis ziekenhuis (Roosendaal) en de bij IPSO aangesloten centra De Rose-Linde (Roosendaal) en Het Getij (Bergen op Zoom) .
Het Erasmus MC Kanker Instituut vindt het belangrijk om gedurende een ziekteproces, en daarna, alle vragen die er leven na de diagnose kanker beantwoord te krijgen.
Een mooi voorbeeld is de samenwerking tussen Isala en het bij IPSO aangesloten Nazorgcentrum IntermeZZo in Zwolle.
Er wordt op steeds grotere schaal samengewerkt tussen ziekenhuizen en IPSO inloophuizen. Zo ook tussen Noordwest Ziekenhuisgroep en Centrum voor leven met en na kanker ’t Praethuys.
Vanaf de ontwikkeling van het Oncologiecentrum is Adamas Centrum voor leven met en na kanker betrokken geweest bij de invulling van de psychosociale ondersteuning van patiënten en naasten.
‘Een ongeneeslijke ziekte zoals kanker en de medische behandeling kan het leven ingrijpend verstoren. In het ziekenhuis ligt de focus veelal op het somatische vlak. Deels is dit terecht want mensen met kanker hebben pijn of benauwdheid. Maar we weten ook uit de vele studies dat de klachten die mensen kunnen hebben vaak heel erg […]
Bij het Centrum voor leven met en na kanker ontdekte Theo van Kaam (76) tussen de vrouwelijke medegasten zijn passie en talent voor schilderen. Wekelijks maakt hij er het ene naar het andere kunstwerk. ‘Door dit te doen, kan ik me goed ontspannen en vergeet ik de minder prettige dingen.’
Wilma kreeg tot 3 keer toe kanker. Eerst borstkanker in 2017 en toen blaaskanker in 2018 en 2019. Toen begin dit jaar opnieuw borstkanker werd vermoed, wist ze: ik heb psychologische hulp nodig. En die hulp vond ze bij het Centrum voor leven met en na kanker.
Yvonne van Biezen (53) is gastvrouw bij Adamas Centrum voor leven met en na kanker. Een dagdeel in de week biedt ze een luisterend oor, tijd en aandacht aan de gasten. “Ik haal ontzettend veel voldoening uit het echte contact met de gasten.”
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief en ontvang regelmatig het laatste nieuws.