'Echt iets voor een ander kunnen betekenen motiveert ons enorm.'
Fred en Hilde Lindhout / Oprichters Centrum voor leven met en na kanker
Fred en Hilde Lindhout besloten hun pensioen zinvol te besteden en begonnen in 2002 met de voorbereidingen voor het oprichten van een centrum voor mensen die leven met en na kanker. ‘We vonden dat mensen die met kanker geconfronteerd worden een plek moesten krijgen waar ze begrepen worden en bij wijze van spreken 20x hun verhaal mogen vertellen.’
Fred en Hilde waren beiden actief in patiëntenverenigingen voor kankerpatiënten. Hiervoor organiseerde Hilde samen met collega vrijwilligers lotgenotenavonden en verwenavonden. Deze vonden in het ziekenhuis plaats. ‘We waren dus afhankelijk van de beschikbare ruimte en daarnaast waren deze avonden alleen bedoeld voor patiënten van het ziekenhuis’, vertelt Hilde. ‘Toen zeiden we al tegen elkaar, wat zou het fijn zijn om ook andere patiënten te kunnen bereiken en een eigen ruimte te hebben. Destijds opende ook een aantal andere centra de deuren, zoals het Vicki Brownhuis in Den Bosch.’
Zinvol pensioen
Toen Fred met pensioen ging, hakte het echtpaar de knoop door. Ze gingen dit echt doen! Een centrum openen in Den Haag. Fred: ‘Destijds was er een nog groter gebrek aan nazorg dan tegenwoordig. Het ziekenhuis bood deze zorg alleen voor een bepaalde groep patiënten. Wij hebben onderzoek gedaan onder kankerpatiënten en vroegen hen hoe ze het zouden vinden om elkaar in huiselijke sfeer te ontmoeten. Een plek waar je onder gelijken bent en deel kunt nemen aan ontspannende of creatieve activiteiten. Een plek waar ook familie en kinderen welkom waren. Men was meteen positief. Ze wilde graag een plek buiten het ziekenhuis, waar ze niet meteen werden herinnerd aan de geur van chemo.’
Doorverwijzen niet vanzelfsprekend
Het echtpaar vulde het gat op dat het ziekenhuis achterliet. Fred: ‘Mensen krijgen de medische behandeling en dan is het zogenaamd over, maar dan begint de verwerking eigenlijk pas echt. Daar wilde we iets voor bieden.’ Hilde: ‘veel mensen vragen zich na de behandeling af: waar kan ik terecht? Want doorverwijzen naar een centrum is voor veel artsen nog geen vanzelfsprekendheid.’
Een jas uitdoen
De belangrijkste drijfveer? ‘Echt iets voor een ander kunnen betekenen motiveert ons enorm’, vertelt Fred. ‘Veel mensen zijn in eerste instantie bang om over de drempel van het centrum te stappen. Ze denken er allemaal ellende en huilende mensen aan te treffen’, vult Hilde aan. ‘Maar de ervaring leert dat ze het gevoel hadden alsof ze een jas uit deden. Alle spanning en zorgen konden ze in het centrum van zich af laten vallen. Een veelgehoorde kreet is: waarom wist ik niet eerder dat het centrum bestond?
Trots en voldaan
Een paar jaar geleden hebben Hilde en Fred een stapje terug gedaan om nu dan ook écht met pensioen te gaan. ‘Wij kijken ontzettend trots en voldaan terug. Het centrum is in goede handen. We hebben er meer dan 10 jaar in gestopt, het was tijd om de scepter over te dragen. Heel lastig, want het heeft iets van een kindje. Maar ook kindjes moet je op een gegeven moment volwassen laten worden en loslaten.’
[Kader]IPSO centra
In Nederland zijn 81 centra waar (ex)kankerpatiënten, naasten en nabestaanden terecht kunnen voor lotgenotencontact, bewegen, ontspanning en creatieve activiteiten. Kijk voor een centra in de buurt op www.ipso.nl
Lees ook het verhaal van
